Last night «Μαζώ» saved my life

Λίγο προτού περπατήσει πάνω στη βελόνα ενός πικάπ στο stage του ολοκαίνουργιου «Νάιτ», όπου θα παρουσιάσει ένα live club πρόγραμμα, δώσαμε στον Γιώργο Μαζωνάκη μια λίστα με τα τραγούδια του που εμείς (και σίγουρα όχι μόνο) λατρεύουμε, για να φτιάξει ως DJ το playlist της καριέρας του.

Παιδί της νύχτας (1997) Το τραγούδι σηματοδότησε μια στάση ζωής σε μια συγκεκριμένη περίοδο και ο Γιώργος Παυριανός την αποτύπωσε πολύ εύστοχα. Πολλές φορές έχω μιλήσει για το παρελθόν, πολλά πράγματα τα έχω κριτικάρει, δεν πετάω τίποτα, όλα είναι περιουσία. Κι έτσι, σοφότεροι, προχωράμε στο μέλλον.
Στιγμές που δεν σ’ έχω (2010) Το φέραμε από την Τουρκία και είναι μια εξαιρετική μελωδία της μεγάλης Sezen Aksu, ενός προσώπου στο όριο του μύθου στη χώρα της. Η φίλη μου Νίκη Παπαθεοχάρη «ζωγράφισε» με το στίχο «Μου είπες πως αγαπάς τους αλήτες», που έγινε σύνθημα, γιατί έχει δύναμη εσωτερική. Tο ερωτικό ανεκπλήρωτο πρώτη φορά αποδόθηκε έτσι, αριστοκρατικά και μαζί μάγκικα.
Σαν δυο σταγόνες βροχής (2007) Αυτό το τραγούδι του Φοίβου είναι το Νο 1 στους γάμους, αυτό που χορεύουν η νύφη και ο γαμπρός μετά την είσοδό τους στη δεξίωση.
Ανήκω σε μένα (1994) Μα δεν θα ξεπεραστεί ποτέ; Αναρωτιέμαι μέχρι κι εγώ. Η μεγαλύτερη χορωδία που ακούω σε κάθε εμφάνισή μου είναι σε αυτό. Τραγουδιέται από όλους, από την αρχή μέχρι το τέλος, σαν ένα μεγάλο και μυριόστομο: «Αχ!» Καμιά φορά σκέφτομαι να μην το συμπεριλάβω στο πρόγραμμα, για λόγους ανανέωσης, βρε αδελφέ, αλλά όταν ανεβαίνω στη σκηνή σκέφτομαι ότι κινδυνεύω από λιντσάρισμα και το παίρνω πίσω.
Φεύγω για μένα (1996) Οι στίχοι του Πάνου Φαλάρα γράφτηκαν τότε που φεύγαμε χωρίς πολλά πολλά και δεν παρακαλούσαμε ποτέ. Διάβασα πρόσφατα το σχόλιο μιας κοπέλας στο Internet: «Ξέρετε γιατί γουστάρω τον Μαζωνάκη; Γιατί στα τραγούδια του, όταν η αγάπη είναι μισή, δεν κάθεται να παρακαλέσει, χτυπάει την πόρτα πίσω του και φεύγει». Να πω την αμαρτία μου, μου άρεσε πολύ αυτό το σχόλιο.
Εγώ στη ζωή μου (2010) Σχεδόν 15 χρόνια μετά το τελευταίο μας τραγούδι μαζί, ο παλιός μου φίλος Γιάννης Δόξας αναπαράγει τον ίδιο μύθο σε αυτό το τραγούδι του Γιώργου Σαμπάνη. Κοινώς, δεν θα κάτσω να παρακαλέσω. Εγώ τη ζωή μου κι εσύ τη δική σου. Τείνει να γίνει ύμνος, τραγουδιέται δηλαδή μονορούφι, κουπλέ-ρεφρέν μαζί.
Στον έρωτα παρανοείς (2001) Πριν από 11 χρόνια και κάτι πρωτοβρεθήκαμε με τον Φοίβο. Μια πραγματεία περί έρωτος, αφού στον έρωτα παρανοείς, εκτροχιάζεσαι, τρελαίνεσαι. Το «ξεκουράζω» συχνά αυτό το τραγούδι στα προγράμματά μου και εισπράττω δικαίως τις διαμαρτυρίες. Αλλά τι να πρωτοπώ κι εγώ;
Οι άντρες δεν κλαίνε (2010) Η πρώτη συνεργασία μου με τον Γιώργο Σαμπάνη ξανά σε στίχους του Γιάννη Δόξα. Θέλετε το σχόλιό μου στο «οι άντρες δεν κλαίνε μονάχα πονάνε»; Εμένα μου λες! Και κλαίνε, και πονάνε… Αλλά τα τραγούδια κάποιες φορές γράφονται για να απαλύνουν τις πληγές, όχι για να τις κάνουν να κακοφορμίσουν, άρα το άσμα είναι λυτρωτικό.
Θέλω να γυρίσω (1999) Είναι σχεδόν θρυλική η συνεργασία με τους Goin’ Through και τον Νίκο Βουρλιώτη, ίσως στο πιο αυτοβιογραφικό μου τραγούδι. Όλες οι γειτονιές του Πειραιά παρελαύνουν με τρόπο νοσταλγικό, σαν ένας πινάκας ζωγραφικής που τα χρώματά του δεν ξεθώριασαν ποτέ. Κατεβαίνω συχνά στην παλιά μου γειτονιά – εκεί είναι οι γονείς μου. Προτού το τραγουδήσω τα τελευταία χρόνια, κάνω προσκλητήριο σε όσους είναι από τον Πειραιά – πάντα είναι πάρα πολλοί.
Δύσκολα φεγγάρια (2010) Ζεϊμπέκικο στα βήματα των παλιών καλών μου ζεϊμπέκικων. Πόσο χάρηκα όταν μου το έφεραν ο Σαμπάνης με τον Γρίτση. Έχει αυτήν την εξαιρετικά συγκινητική αρχή: «Κάθε αγάπη κάπου τελειώνει». Και μετά αυτό που λέει «και την καρδιά μου στην αναμέτρηση θα τη νικήσω με το μυαλό». Φοβερά λόγια…
Τελειώσαμε εδώ (1996) Το video clip, γυρισμένο στην Κρήτη, τα πρώτα μου χρόνια στη δισκογραφία και ο τότε εαυτός μου, ένας αδύνατος πιτσιρικάς, αρκετά αθώος.
Ζηλεύω (1997) Τι να πω; Η επιτυχία του υπερέβη κι εμένα.
Τα ίσια ανάποδα (2010) Με το απίστευτο στιχάκι που έγραψε η Νίκη Παπαθεοχάρη για τη μουσική του Στέλιου Μαρή. Μόλις διαβάσαμε το στίχο είπαμε όλοι με μια φωνή: «Έτσι θα τιτλοφορήσουμε το άλμπουμ!» Για εμένα αυτό το τραγούδι –αλλά και όλο το άλμπουμ– θα σας αποκαλύψω ότι ήταν το ξεκίνημα μιας νέας εποχής και καλλιτεχνικά αλλά και στη ζωή μου, να συμφιλιωθώ με τις αντιφάσεις μου και να αγαπήσω τον εαυτό μου.
Το λάθος μου το τελευταίο (1999) Μαζί με το «Παλιόπαιδο», το «Τέσσερις», τα «Δύσκολα φεγγάρια» είναι από τα πολύ δυνατά μου ζεϊμπέκικα. Γυρίσαμε κι ένα clip στο Λονδίνο με τον Βαγγέλη Καλαϊτζή, το οποίο μάλλον είναι ταινία μικρού μήκους, αφού έχει διάρκεια 6:53 λεπτά! Πόσο τρελοί ήμασταν κάποτε, σκέφτομαι συχνά…

Info Ο Γιώργος Μαζωνάκης με την Τάμτα και το DJ group του C.Tod δίνουν από τις 27/1 το βάπτισμα του πυρός στο «Νάιτ» (Ιερά Οδός και Σπύρου Πάτση), με το concept του Κωνσταντίνου Ρήγου να μετατρέπει το stage σε χρυσό δίσκο βινιλίου!

Πηγή: athinorama.gr