3 Νέοι τίτλοι από τις εκδόσεις Ψυχογιός

Πρώτο φονικό, φθινόπωρο του 1965. Ο Στάμος Καλυβωκάς, καφετζής σε ένα απομακρυσμένο ορεινό χωριό, γίνεται μάρτυρας ενός φόνου. Θύμα ο Θράσος Κρασοβασίλης και θύτης ο Γιάννης Ρούσσος. Ο πρώτος, χουντικός, δεσμοφύλακας και βασανιστής στη Μακρόνησο. Ο δεύτερος, αριστερός, επαναστάτης και φυλακισμένος.

Δεύτερο φονικό, καλοκαίρι του 1974. Ο Μάνθος Κρασοβασίλης, πετυχημένος και φιλόδοξος παράγοντας στο χωριό, προσπαθεί μάταια να συμφιλιωθεί με τον Στέλιο Ρούσσο, τσιράκι των χουντικών, αριβίστα και τζογαδόρο. Ο Ρούσσος αφήνει την τελευταία του πνοή μπροστά στα μάτια της κόρης του, από τα χέρια γνωστών άγνωστων.

Τρίτο φονικό, χειμώνας του 1982. Η Άννα Ρούσσου ορκίζεται να εκδικηθεί το θάνατο του πατέρα της. Ο Μάνθος στοιχειώνει τη ζωή της. Το σχέδιο εκδίκησης που καταστρώνει θα φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα αλλά θα γυρίσει μπούμερανγκ.

Μέσα από το χρονικό μιας βεντέτας, παρακολουθούμε την ιστορία της Ελλάδας, όπως ξεδιπλώνεται στα πρόσωπα-καρικατούρες, στις σκέψεις και στις δράσεις τους, μιας Ελλάδας όπου είναι διάχυτη η πίκρα και η διάψευση των ελπίδων.

Ο καπετάνιος Οδυσσέας Χρυσός, αμετανόητος εργένης και μεγάλος γυναικάς, θεωρεί τη δέσμευση ως την απόλυτη παγίδα, μέχρι την ημέρα που σ’ ένα λιμάνι γνωρίζει και ερωτεύεται τη Σελένη. Καθώς δεν έχει μάθει να δίνει τίποτα, θύμα ενός απαράμιλλου εγωισμού και ανίκανος να διαχειριστεί την καταιγίδα των συναισθημάτων που τον συγκλονίζουν, την εγκαταλείπει έγκυο, δημιουργώντας ένα πραγματικό χάος στη ζωή όλων όσοι βρίσκονται γύρω του.

Εκείνη, καταφέρνοντας μετά βίας να επιβιώσει σε ένα σκληρό κόσμο, οπλισμένη με κατανόηση και υπομονή γι’ αυτόν τον άντρα που φοβάται ν’ αγαπήσει, ζει με την ελπίδα βαθιά μέσα της ότι κάποια μέρα, ο καπετάνιος που τόσο αγάπησε θα βρει το δρόμο για την ετοιμοθάνατη καρδιά της.

Ένα μυθιστόρημα–παραμύθι για τους έρωτες που δεν ορίζει ο άνθρωπος αλλά το πεπρωμένο.

Ένας πρίγκιπας στέκεται όρθιος, ανέμελος, μ’ ένα κύπελλο στο χέρι. Πίσω του, σ’ ένα κρεβάτι κείται ένα πτώμα. Δύο μουσικοί, σε μια γωνιά του δωματίου, παίζουν λαούτο. Έξω, πίσω απ’ την πόρτα, φρουρούν δυο στρατιώτες. Ο ένας κρατάει ένα μεγάλο ξίφος και μια ασπίδα, ο άλλος ένα δίχτυ μονομάχου και μια τεράστια λόγχη. Όλοι είναι ήρεμοι, γαλήνιοι, εκτός από μια γυναίκα, κρυμμένη πίσω από ένα παραθυρόφυλλο. Έχει μια περίεργη έκφραση, ανήσυχη και ταυτόχρονα χλευαστική. Είναι χωρίς αμφιβολία η μόνη που γνωρίζει το μυστήριο αυτής της δολοφονίας και την απειλή που διατρέχει ο πρίγκιπας.

Ως παιδί, ο Ρασούλ ένιωθε γοητευμένος απ’ αυτή την αρχαία μινιατούρα παρόλο που τον κατέκλυζε μια περίεργη αίσθηση, μια ακαθόριστη δυσφορία. Στο σπίτι των παππούδων του, καθόταν με τις ώρες μπροστά απ’ τον πίνακα και επινοούσε ιστορίες στις οποίες αυτός ήταν ο πρίγκιπας. Και πάντα έδινε φωνή στη γυναίκα που παρατηρούσε τη σκηνή, μια φωνή που ψιθύριζε κάποτε με ανησυχία και κάποτε με ειρωνεία: «Κουνήσου, Ρασούλ, κουνήσου!»

 

πηγή: Εκδόσεις Ψυχογιός